zaterdag 17 sept

De zon schijnt al als we opstaan en de temperatuur is voldoende om buiten te ontbijten, vakantiegevoel. Om 1000 stappen we op de baiks. De route heb ik gisteravond al gemaakt met basemap en in de GPS gezet. Heel prettig, want zonder kaart kun je hier makkelijk verdwalen. Alles lijkt op elkaar en je rijdt voortdurend tussen rode heuvels met weinig begroeiing. Het barst hier van de kneuterige olijfgaarden met bijzondere irrigatiewerken. Na een aantal kilometers komen we aan in Jerica. Daar is het meteen al gezellig. Midden in het dorp zitten de terrassen al vol. Tiet fur een bakkie. Hoe zeg je dit in het spaans? We krijgen dus wel koffie, maar een echte espresso, goddelijk, maar volgende keer toch maar met onze handen de grootte van de gewenste bak aangeven. Er is een vrijgezellenfeest van de bruid in voorbereiding met een blauhuizer blaaskapel. Wij gaan verder naar het volgende dorpje. Vervelend is wel dat die dorpjes wat lager liggen dan de Via Verde. Het is elke keer dalen en weer klimmen. Dat kunnen we inmiddels wel erg goed. We komen nu aan in Altura. Als we het centrum door al die kleine straatjes gevonden hebben is het daar ook een drukte van belang. Ze zijn iets aan het opbouwen en aan de stalen hekken en borstweringen te zien moet het iets stevigs zijn dat hier langs moet komen. We vermoeden wel wat er langs moet komen, want dezelfde afrasteringen hebben we ook gezien in Pamplona, famous voor zijn stierenrun. Zou dat hier ook gaan plaatsvinden? We kijken nog wat rond en klimmen dan weer naar de Ojos Negros richting Altomino. Daar aangekomen wordt ons vermoeden bevestigt, midden in het dorp wordt ons de weg verspert door meer van dit soort hekken. Na wat heen en weer gezocht in de steegjes, stuiten we weer op zo'n hek, maar nu staat er een vrachtwagen voor met vee. Het vee dat in de wagen staat kunnen we niet zien, maar horen des te meer. Het staat al te snuiven en heeft een bel om. Marjoke wordt er nerveus van. Ik wil hier weg. Jawel ook in deze dorpen kent men de stierenrun. We komen nu mannen tegen gekleed in witte broek en overhemd met een rode zakdoek om de nek. Hoornvlees voor stieren. Welk een traditie, daterend van 300 jaar voor onze jaartelling. Wat moet je anders met stieren doen, als je er zat van hebt. Opeten ja.
We wachten het niet af en gaan nog een stukje verder langs de Ojos Negros om een bankje te vinden voor het nuttigen van het meegebrachte lekkers. Als dat op is keren we langs dezelfde weg terug en Marjoke zet de sokken erin, want we gaan terug in Jerica nog een versnapering tot ons nemen op dat gezellige terras. Ik neem een Cerveza en Marjoke wil een Orangina, maar die hebben ze alleen in Frankrijk. Nooit van gehoord in Spanje, ook niet van een Orange. Kwamen de appeltjes van Oranje niet uit Spanje. Dan maar Cola. Als Marjoke naar binnen loopt, blijken ze heerlijke slushpuppies te hebben en komt met een groot glas gevuld met mangosap weer naar buiten.
Ondertussen loopt de vrijgezellenpartij langs, waarbij de aanstaande bruid een grote opgeblazen, dus stijve fallus met zich meedraagt. Vast een vruchtbaarheidssymbool. Of zou hier de pastoor nog regelmatig op huisbezoek komen om zieltjes te verwekken of winnen was het toch?
Terug naar de camping en de rode bietjes met gebakken aardappelen. Het laatste voorraadje meegebracht uit Nederland. Morgen nog 250 km naar van Allecanten.